Szlak Gotyckich Zamków Ceglanych Warmii

       Zamek Kapituły Pomezańskiej wzniesiony na obrzeżach starego miasta Kwidzyna (Kaszuby), również należy do elementów Szlaku Gotyckich Zamków.       Budowę zamku rozpoczęto w latach 1310-1350, natomiast katedrę wzniesiono na miejscu starego kościoła. Jej budowę rozpoczęto w 1320 r., a ukończono w 1355 r. Zamek usytuowany został po zachodniej stronie, natomiast katedra po stronie wschodniej. Północną cześć zajmowało podzamcze, obwiedzione obszernymi obronnymi murami, a cały zespół budowli otoczony był fosą wypełnioną wodą. Plan zamku nawiązywał wyraźnie do modelu krzyżackiego, zbudowany na planie zbliżonym do kwadratu, z trzema narożnymi, kwadratowymi wieżyczkami, jedną główną wieżą, pełniąca jednocześnie funkcje dzwonnicy oraz czworokątnym dziedzińcem, otoczonym z trzech stron murowanymi, piętrowymi krużgankami.       Do czasu wybuchu wojny trzynastoletniej, zamek zamieszkiwali kanonicy, administrujący podległe obszary i zajmujący się monumentalną katedrą, ozdobioną licznymi dzieła

       Kolejnym zamkiem wchodzącym w skład Szlaku Gotyckich Zamków jest zamek w Sztumie, mieście położonym 15 km na południe od Malborka. Ceglana budowla wzniesiona została dopiero w 1326 r. i była siedzibą wójta i letnią rezydencją wielkich mistrzów krzyżackich.       Sztumska warownia miała pełnić rolę twierdzy obronnej Malborka - siedziby wielkiego mistrza, gdyż droga z południa z ziemi chełmińskiej do Malborka prowadziła wzdłuż murów fortyfikacji w Sztumie. Zamek usytuowano na planie zbliżonym do pięcioboku, otoczono go murem obronnym z basztami i wieżami, a całość chroniła dodatkowo wykopana fosa zalana wodą. Dolne partie, murów obronnych, cokoły wież i baszt wybudowano z kamieni, z kolei zamek z cegieł.       Zamek przechodził z rak do rąk, będąc zamiennie w posiadaniu zakonu krzyżackiego i Polski. Podczas potopu szwedzkiego zamek uległ poważnym zniszczeniom i zaczął podupadać. Dopiero po II wojnie światowej w latach siedemdziesiątych podjęto pierwsze prace renowacyjne, jednak ni

       Drugim, po zamku w Bytowie, elementem na Szlaku Gotyckich Zamków jest zamek krzyżacki w Malborku (Kaszuby). Zespół zamkowy w Malborku to największa gotycka twierdza w Europie, wzniesiona z cegły i najlepszy przykład architektury obronno-rezydencjalnej średniowiecza.      Zamek w Malborku wznoszono od około 1274 r., a od 1309 r. rozbudowywano ją w celu utworzenia w niej siedziby władz Zakonu Krzyżackiego. Zespół zamkowy tworzą trzy części: Zamek Wysoki, który był siedzibą konwentu klasztornego, Zamek Średni, stanowiący siedzibę wielkiego mistrza i główny ośrodek państwa zakonnego, oraz podzamcze, nazywane Zamkiem Niskim, gdzie znajdowały się budynki gospodarcze twierdzy.       Zamek po 1457 r. stal się jedną z rezydencji królów Polski, następnie po pierwszym rozbiorze Polski w 1772 r. powrócił w granice Prus. Dopiero po II wojnie światowej powrócił we własność Polski,   stając się symbolem dziedzictwa kulturowego Europy, przyciągając coraz większe rzesze turystów z całego świata.

     Unikatowe w skali świata gotyckie zamki ceglane stanowią istotny element oferty turystycznej i kulturalnej Polski. Powstałe siedem wieków temu w Prusach Państwo Krzyżackie, pozostawiło po sobie fenomenalną spuściznę, zadziwiającą każdego, kto zwiedza fortyfikacje obronne, zachowane w dobrym stanie, do dzisiejszych czasów. Dziś nie można już sobie wyobrazić pejzażu Powiśla, Warmii i Mazur bez gotyckich ceglanych zamków krzyżackich, urozmaicających krajobraz północno-wschodniej Polski. O wartości tak cennego zasobu kultury i sztuki, jakim są średniowieczne zamki, budowane przez Zakon Szpitala Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego w Jerozolimie, świadczy stworzenie Szlaku Gotyckich Zamków. Szlak Gotyckich Zamków jest szlakiem turystycznym obejmującym obiekty znajdujące się na Warmii, Mazurach, Powiślu i Kaszubach. Wśród 12 obiektów są budowle biskupie, krzyżackie i kapitulne, w murach których można przenieść się w czasy ich świetności, podziwiając kulturę i tradycję zakonu krz

       Gotyckie zamki ceglane Warmii są efektem barwnej historii tych ziem, których losy choć nieustannie splątane były z historią Polski, to jednak różniły się od niej na przestrzeni wielu wieków. W okresie, gdy w  państwie polskim umacniało się chrześcijaństwo, tereny między dolną Wisłą a dolnym Niemnem zamieszkiwały pogańskie plemiona Prusów, Galindów, Jaćwingów i Skalowów. Niepodbite tereny stały się celem kolonizacji wojsk litewskich i polskich, którym nie udało się jednak podbić nieposiadających własnej państwowości pogańskich plemion. Dokonał tego dopiero w XIII w. Konrad I Mazowiecki, książę Zakonu Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego w Jerozolimie. Wspierany przez zachodnioeuropejskie rycerstwo Zakonu Krzyżackiego, skolonizował pogańskie tereny i założył w ich miejscu państwo krzyżackie, będące wówczas potęgą władzy, dyscypliny i organizacji [1] .             Zakon niemiecki przy szpitalu najświętszej Marii Panny w Jerozolimie powołany został w celu opiekowania się pie